De Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt in Leek ving vier dagen veertig pubers uit Syrië en
Eritrea op. Crisisopvang via INLIA: het COA had geen plaats voor de jongens van twaalf
tot achttien jaar oud. Veertig pubers met ieder hun verhaal. Uit oorlogsgebieden
gevlucht, de lange reis naar Europa doorstaan, moederziel alleen hier.
Wat zullen ze allemaal mee hebben gemaakt? Vrijwilliger Hieke schudt onwillekeurig
haar hoofd en schouders, als om de gedachte af te schudden. “Je moet er niet aan
denken.” In september hadden ze al veertig mannen in de kerk, nu zijn het veertig
jongens. “Ja, dat is even omschakelen”, zegt predikant Roel, die fungeert als
coördinator van de crisisopvang.
Omdat het minderjarigen zijn, stelt het COA nu wel medewerkers en voorzieningen
beschikbaar. Zo worden maaltijden in dagelijkse pakketten per persoon geleverd. Maar
de kerk in Leek vult die aan. Met lekkere, verse soep bijvoorbeeld, en tussendoortjes.
Want verse groenten zijn belangrijk, en: pubers hebben altijd honger, weet Roel.
De voorzieningen zijn hier prima: op zolder is zelfs een soos. Compleet met
tafelvoetbal, biljart en bar. Er wordt nu natuurlijk geen alcohol geschonken. ‘Geen 18:
geen druppel’, immers. Wel roken de jongens bijna allemaal, constateert een vrijwilliger
mismoedig. Dat leren ze op de vlucht, weet haar collega: “Als je rookt, voel je de
honger niet zo erg.”
Slapen op stoelen
Buiten helpt een aantal jongens elkaar
een kleurspoelinkje in het haar te doen.
En eerder zat een van de jongsten
keurig boven een bordje z’n nagels te
knippen. Precies zoals hij het thuis van
zijn moeder heeft geleerd, dacht Hieke.
Het is niet ieder puberjoch dat graag
iedere dag schone kleren aantrekt, z’n
haren wast, z’n tanden poetst en
doucht. Maar ook niet ieder puberjoch
heeft een lange reis gehad, met slechts
sporadisch sanitaire voorzieningen.
En eenmaal in het aanmeldcentrum in Ter Apel zaten ze nog zonder douche en schone
kleren. Zonder bed ook; ze sliepen op stoelen.
Vier dagen kunnen ze bijkomen in Leek. Donderdag arriveren de jongens,
maandagochtend vertrekken ze alweer; het COA heeft een opvanglocatie gevonden.
Vier dagen met een grote impact in deze levens. Onbezoldigd tolk Lydia: ”Ze kwamen
heel onzeker aan, maar ze werden zó warm ontvangen. Je zág ze ontspannen.”
Een goede, stevige hug
Ondanks de taalbarrière hebben ze een band opgebouwd, zegt Lydia; omdat ze vier
dagen omgeven zijn met love and care.” De jongens vragen Lydia die laatste ochtend
om voor hen te vertalen zodat ze Roel en het team kunnen bedanken. Met applaus.
Bij het afscheid omhelzen ze Roel allemaal. Eén voor één, een goede, stevige hug.
Sommigen vechten tegen tranen. Als de bus wegrijdt, blijven de jongens zwaaien.
De jonge vrijwilligers op de stoep ook. Rennen nog een stuk om de bus zo lang mogelijk
in zicht te houden. “Zo mooi, the love from stranger to stranger,” zegt Lydia. Ze laat de
tranen maar gewoon komen.